Het is niet voor het eerst dat dit Duitse trio -Juliane Weinelt, Jan Oelmann & Till Uhlmann- in deze kolommen opduikt en al was onze (valsam) bij de vorige plaat wat terughoudend, omdat hij zich afvroeg of muziek als deze überhaupt wel kon aanslaan buiten het Duitstalige gebied, dan is er bij ondergetekende niet de minste twijfel. Dit derde album, zoals het tegenwoordig bijna hoort, middels een crowdfunding tot stand gekomen, is er namelijk eentje om duimen en vingers bij af te likken: ze bevat tien nummers, waarvan er enkele deel uitmaken van onze “Vlaamse Canon”, die door de band als “wiegenliedjes en avondliederen” omschreven worden. In iets meer dan een half uur, krijg je een knappe verzameling liederen, die, mede omwille van de fraaie arrangementen, eeuwenoude melodieën springlevend laten klinken.

Dat begint al bij opener “Schneeweiss Vögelein”, eentje waar elk van ons ongeveer mee groot geworden is: dat wordt heel mooi gearrangeerd met een Angelsaksische gitaarlijn, gecombineerd met opwindend slagwerk en een draailierpartij, die je zo weer naar de jaren ’70 van vorige eeuw katapulteert. “Am Himmel Der Mond So Fahl” is gebaseerd op “A Whole Leap of Little Horses”, dat we kennen van zowel The Chieftains, Patty Griffin als Kristin Hersh en “Schlaf Kindelein, süsse” is Duits muzikaal erfgoed, dat door werkelijk elke ouder voor zijn kinderen gezongen wordt. “Wen die Wellen Schlafen Gehen” is eigen werk van Weinelt en Oelmann en dit nummer is op zich al de aanschaf van de plaat waard, al was het maar vanwege de ronduit adembenemende trombonepartij van Andreas Uhlmann. Het daarop volgende vijftal is opnieuw een aaneenschakeling van bewerkte traditionals, waarin we makkelijk “Wer Hat die Schönsten Schäfgen” herkenden en uiteraard “Königskinder”, al klonken ook “Kindlein Mein” en “Gut Nacht, Mein Feines Lieb” ons allerminst vreemd in de oren.

Wellicht is het de status van grootouder, die ik sinds enige tijd verworven heb, die hier voor iets tussen zit, maar ik kan het niet helpen dat ik liedjesverzamelingen als deze simpelweg heerlijk vind. Neem bij voorbeeld afsluiter “Mittsommertraum”, een bewerking van de Engelse folksong “Benjamin Bowmaneer”: ik was destijds al ondersteboven van de versie, die ik Kate Rusby er zag van zingen en ik haalde ook die van Eliza Carthy in huis. De versie van Bube Dame König mag daar zonder schroom gaan tussenstaan, wat ik geen gering compliment vind. Is dit nu muziek, die buiten de Duitstalige wereld gehoord en beluisterd mag worden? Ik zou niet weten waarom niet: de wereld wordt alsmaar kleiner en we krijgen dingen in huis vanuit Australië, Réunion of Kaapverdië. Waarom dan niet van bij de naaste buren? Nogmaals: ik vind dit bijzonder mooi en dat zullen de kleinkinderen de komende weken geweten hebben….

(Dani Heyvaert)